Горештината кога го распукуваше асфалтот
И снегот пепел кога се стораше
Јас бев и останував

Memento

In the morn without heaven
Buried under shadows of ordinary tales
Caught without consciousness
For you I am
Painfully craving like a abandoned recollection
Inside barren muse
Without the power to create and destroy
I am obsessed with the scent of the venomous flower
In the night when the moon was secretly
Creating illusions on the blaze of your imaginations
Yet, I thought I exist in you
I am remembering you

...

На среде мисла останав
во пустошот од осамености
магла прекриена ликови
образи прекршени во ноќното сивило
на утринските шетачи не им се отвара падобранот
голтаат оган и блујат смеа
лудилото лудиот го задева
коси со косата и покосува
врвови недовршени приказни
на лепешки кравји сонови.
Оди и пронајди под каменот снегулка од она време
кога допирот беше сон, а тој твое јаве

и немир, твое мало се.