Роден сум проклет

Роден сум проклет

Мајка ми била змија во блуден грев фатена како ме зачнува со Плодилото човечко. Извиена околу откинатото плодило ја затекле. Со камен главата и ја смачкале, од главата излегло белилото човечко што во себе собрано го имала. Утробата и ја отвориле во неа мене ме нашле.

Проколната била да ги откинува плодилата човечки, белото да им го собира, семето човечко во себе да го чува, од него пород да не остави да има. Сподобија грозни раѓала, светот со нив го полнела.

Ставила проклет печат на светот, мене во него ме оставила.

Проклет сум што не сум роден од неа, а од утробата сум и изваден, ваков недоправен. Битијата човечки што ме нашле не знам зошто ми се смилувале и со студен камен не ме дариле. Погрозен од другите не сум бил, оти грозотијата била последна што на битијата им се давала, а јас одвоен од последното сум бил.

O partigiano portami via

O partigiano portami via
O bella ciao, o bella ciao, o bella ciao ciao ciao
O partigiano portami via
Che mi sento di morir

И така... ја и мојо партизан и неговата петокрака и у Куба на плажа...

Bella ciao, ќе одам ја да умрам малце. Малку само. Малку за слободата на отаџбината, малку за твојте нови штикли, малку за кенгурчето Опа-опа...

Ако биде да биде ко шо треба, ја нејкам да ме гледаш. Ич дури.

Прст на чело, груде у руке... Нешто не е како шо треба.

Ај ојде јас.

O bella ciao, o bella ciao, o bella ciao ciao ciao ...

И така Бella… сеа седеш у кафе Куба на плоштад, праеш петокраки од хартија, чекаш го твојо партизан да дое. Сеќваш се за розовите слонови и белите снешковци, за копчињата распарани, чорапите со дупка... ти на се се сеќаваш сестро ама џабе!

Твојот партизан е малку мртов, а ти си малку жива.

Не болтай, сестро!

...

во утринските сеќавања за ноќните блесоци

во мугрите подеднакво твои и туѓи

мала бездна на работ од сонот... стои

Зошто се мечтите...

Зошто се желбите? Мечтите? ...

Желби, мечти, day dreams = lost in space

Каде е реалноста? Се повеќе се оддалечувам од неа, се губам во имагинарности

Осаменост, хазардни игри, површност, мигови на искреност - мигновени...

Трајноста е одмината работа

Недефинираност, околу мене прашалници

Внатре – извици, одгласи приглушени

Нема слика на разбунтуваното тело

Молекуларна немирност на умот

Врската се прекина некаде – нема реакција

Што правиш кога не можеш ниту да испливаш, да избиеш на површината, ниту можеш да потонеш до дното?

Лебдиш во хипнотичен сон

Се склупчуваш, клопче, зрно разобличено

Молекула, непрепознатлив атом…

Once upon a song

Once upon a song

Give me your eye and look into the golf ball.

Don’t let to be hypnotized.

Just pretend that you’re watching an old movie and pretend like you don’t have an idea of what is going on.

Just watch your movie and keep asking yourself why those people dance funny?

Why those people dance funny?

Why those people dance funny?

But every other time change the pronunciation; transfer the accent from word to word. Changing the meaning, you confuse the others and you yourself stand still.

It’s that simple.

But

If I tell you that I would like to have your eye, if I tell you to give me your eye…

I have to love you to tell you that

If I tell you… than you’ll know

And I’ll know, too.

Ноќно раѓање на зборот

Ноќно раѓање на зборот

Бликнуваш од под сивиот овал на муграта
Сакаш раѓање да бидеш, нејзина мудра убавина
Непокорено постоење на ликот нејзин во твојот сонлив свет

За оние без име...

За нештата кои немаат име

За оние без име


За вас безимени, кои бродите по пустините на ова изморено срце
Никогаш неизречени во вашето вечно постоење
Неслушнати во вашето ноќно шепотење
Вашите имиња остануваат неосознаена, маглишта завиена месечина, беспаќе на умот што дрочи капка вистина за да ве познае.